اختراع دوربین‌های بدون آینه انقلابی در این صنعت ایجاد کرد و به تولید دوربین‌هایی سبک‌تر و کوچک‌تر انجامید؛ با این وجود، هنوز هم تولید‌کنندگان اعتقاد دارند که لنز‌های بزرگ‌تر کیفیت بالاتری دارند! این موضوع به دلیل ساختار فیزیکی لنز است.
تنظیم درست فاصله کانونی پیچیده است!
فاصله کانونی لنز در واقع فاصله بین نودال پوینت (نقطه تمرکز پرتوها) و نقطه کانونی است؛ در یک لنز محدب ساده، این مقدار با فاصله بین نقطه کانونی و مرکز لنز برابر است؛ اما لنز هیچ دوربینی یک عدسی محدب ساده نیست، بلکه از مجموعه عدسی‌های جداگانه‌ای تحت عنوان اجزای لنز (المان‌های لنز ) تشکیل می‌شود.
دوربین‌ها مشخصه‌ای به نام “فاصله کانونی فلنج” دارند که در واقع فاصله بین مانت (دهانه لنز) و سنسور به حساب می‌آید. در دوربین‌های DSLR برند کانن، فاصله کانونی فلنج برابر با ۴۴ میلی‌متر است. مشکل سازندگان لنز پیچیدگی تنظیم دقیق فاصله کانونی است که این موضوع منجر به لزوم افزودن اجزای بیشتر به لنز و در نتیجه بزرگ و سنگین شدن آن می‌شود. لنز ۴۰ میلی‌متری EF کانن کوچک‌ترین لنز این برند به شمار می‌رود، برای این که فاصله کانونی فلنچ آن نزدیک بوده و به المان‌های بسیار کمی نیاز دارد.
هر اندازه که فاصله کانونی فلنچ از هر سو بیشتر باشد لنز بزرگ‌تری باید نصب شود. یک لنز ۶۰۰ میلی‌متری نیازی به ۶۰ سانتی‌متر طول ندارد اما برای این که این فاصله ۶۰ سانتی‌متر نباشد طراحی اپتیکال پیچیده‌ای صورت گرفته تا مشابه یک لنز ۱۱ میلی‌متری fisheye به نظر برسد.
بین ۲۴ تا ۵۰ میلی‌متر می‌توان لنز هایی ساخت که خیلی بزرگ نباشند؛ اما در سایر موارد، تنظیم شدن فاصله کانونی مانع مهمی در راه مینیاتوری شدن لنز‌ها است.
منبع :ایتی رسان
