رابط‌های مغزـ کامپیوتر این امکان را به کاربران می‌دهند که از طریق سیگنال‌های مغزی به‌عنوان‌مثال کلماتی را تایپ کنند یا یک ربات را کنترل کنند. آرتو نورمیکو (Arto Nurmikko) استاد مهندسی مغز و اعصاب دانشگاه براون معتقد است: «آنچه اکنون در این زمینه به دست آورده‌ایم، هنوز در مراحل بسیار مقدماتی است و تلاش می‌کنیم که توانایی چنین رابط‌هایی را چنان ارتقا دهیم که کاربر بتواند با کمک علائم مغزی خود فعالیت‌هایی نظیر بستن بند کفش یا نواختن پیانو را در سطحی حرفه‌ای انجام دهد.» اما دستیابی به چنین هدفی نیازمند جمع‌آوری سیگنال‌هایی باکیفیت از مغز است. او و گروهش تلاش می‌کنند، به‌جای استفاده از یک ایمپلنت مغزی، بیش از هزار ایمپلت را در مغز کار گذاشته و امکان ارتباط با کامپیوتری در خارج از بدن را فراهم کنند. در این پروژه محققانی از شرکت کوالکام، دانشگاه سن‌دیگو و براون همکاری می‌کنند. آن‌ها بر این اساس طرحی ارائه کرده‌اند که با کمک آن می‌توان شبکه‌ای متشکل از هزاران ایمپلنت با توانایی ارتباطی آپ‌لینک ۱۰ مگابیت بر ثانیه و داون‌لینک ۱ مگابیت بر ثانیه ایجاد کرد.
شکل۱. شبکه‌ای بی‌سیم از ایمپلنت‌های بسیار کوچک که می‌توانند فعالیت‌های عصبی مغز را حس کرده و داده‌ها را به‌منظور تفسیر، برای یک کامپیوتر خارجی ارسال کنند.
این محققان مدعی‌اند، نخستین گروهی هستند که موفق شده‌اند راهکاری برای ارسال بی‌سیم توان و ارتباط مگابیت‌بر‌ثانیه‌ای در یک ایمپلنت عصبی ارائه کنند. هر ایمپلنت، مساحتی معادل یک چهارم میلی‌متر مربع دارد. هر یک از این ایمپلنت‌ها به تراشه‌ای مجهز است که توان خود را از سیگنال‌های رادیویی دریافت می‌کند و تراشه الکترودی را فعال می‌کند که این تراشه می‌تواند سیگنال‌های تولیدشده توسط هر نورون را حس کرده و داده‌ها را به‌طور بی‌سیم مخابره کند. آنتن نصب‌شده در خارج از جمجمه وظیفه دریافت توان رادیویی و تبادل داده را بر عهده دارد. این‌که هزاران ایمپلنت باید از یک آنتن استفاده کنند، مشکلاتی را در زمینه داون‌لینک ایجاد می‌کند که باید راهکاری برای آن یافت. این محققان باید راهی برای همگام‌سازی شبکه بدون در اختیار داشتن مرجعی مشترک و بدون کلاک بین گره‌ها بیابند و برای این کار، توان کم و فضای فیزیکی محدودی در اختیار دارند.
