به محض این که ما یک آدرس را در نوار آدرس مرورگر وب خود وارد می‌کنیم یک درخواست به سرور DNS (Domain Name System) اپراتور اینترنت فرستاده می‌شود تا آدرس آی‌پی اختصاص داده شده به نام دامنه وارد شده توسط ما استخراج شود. بعد از این که این آدرس آی‌پی مشخص شد یک درخواست دیگر به این آدرس آی‌پی ارسال می‌شود تا داده‌های لازم برای باز شدن صفحه وب مورد نظر ما از سرور میزبان این سایت دریافت شود.
کارگروه مهندسی اینترنت (IETF) مدتی قبل مشخصه RFC 6891 یا Extension Mechanisms for DNS (EDNS) را تایید کرده بود. این استاندارد در تاریخ اول فوریه ۲۰۱۹ عملیاتی شده است و مجموعه‌ای از بهینه سازی‌ها را نسبت به فناوری قدیمی DNS با خود به همراه خواهد آورد.
EDNS چیست؟
سیستم DNS مسئول تبدیل کردن آدرس اینترنتی یا URL که ما در مرورگر خود وارد می‌کنیم به آدرس آی‌پی متناظر آن است. به این شکل ما می‌توانیم به سروری که این آدرس آی‌پی را میزبانی می‌کند متصل شویم. تا قبل از سال ۱۹۸۳ از یک سیستم میزبان یا HOST استفاده می‌شد، یک فایل که تمام دامنه‌های اینترنتی شناخته شده را در خود ذخیره کرده بود. اما با گسترش پیدا کردن اینترنت دیگر چنین روشی قابل استفاده نبود.
امروز، سیستم توسعه یافته DNS یا EDNS قدرت را به دست گرفته است. یک نوآوری که باعث می‌شود سرورهای DNS سریع‌تر و کارآمد از گذشته کار کنند. این فناوری جدید می‌تواند تغییرات اعمال شده را بسیار سریع‌تر معرفی کند یا به عبارت دیگر سرعت تفسیر آدرس اینترنتی به آدرس آی‌پی متناظر آن را بهبود بخشد. علاوه بر این، در این شیوه سطح امنیتی برای مقابله با حملات DDoS نیز افزایش پیدا می‌کند.
این اولین سیستم توسعه یافته برای DNS نیست که منتشر شده است. در سال ۱۹۹۹ نیز کارگروه مهندسی اینترنت مشخصه RFC 2671 را به عنوان سیستم توسعه یافته DNS معرفی کرده بود. خوشبختانه ما به عنوان کاربر اینترنت تا مادامی که این تغییرات در جهت بهبود وضعیت عملکرد اینترنت گام برمی‌دارد نیازی نداریم تا به جزئیات فنی این گونه فناوری‌ها توجه داشته باشیم. وظیفه اصلی رسیدگی به وضعیت عملکرد این فناوری برعهده شرکت‌های مسئول DNS است.
در حال حاضر ابر شرکت‌های اینترنتی مثل Google, Cisco, CleanBrowsing, CloudFlare, Facebook, Internet Systems Consortium, PowerDNS و Quad9 با این فناوری سازگار شده‌اند.
